Jestem trochę zagubiony i nie jestem już pewien co się tutaj dzieje. Sprawy trochę wymknęły się spod kontroli. Jestem zmęczony, niespokojny, ale chcę po prostu skończyć to wszystko pisać. Ten cały bałagan zaczął się zaledwie kilka dni temu, z przeklętym pająkiem, jak zawsze. Widzicie, cierpię na ciężki przypadek arachnofobii. Nie mogę nawet patrzeć na zdjęcia pająków bez rozpaczy i paniki. Nawet kiedy o nich mówię, z tyłu mojego umysłu czai się ten strach. Jeden z moich przyjaciół pomyślał kiedyś, że to zabawne straszyć mnie plastikowym pająkiem. To mnie wystraszyło tak bardzo, że podskoczyłem, rzuciłem się i uderzyłem głową w szafę. Skończyło się na tym, że potrzebowałem trzech szwów i musiałem spędzić pół nocy w szpitalu. Dobra robota, Steve, naprawdę przeszedłeś samego siebie. No i gdzie ja byłem? Właśnie, w sobotę. Planowałem spędzić weekend relaksując się i odprężając, po długim i stresującym tygodniu. Ten pomysł wyparował w momencie, gdy znalazłem pajęczynę. Był tuż obok maleńkiej dziury w futrynie drzwi, które prowadziły do kuchni. Odkurzyłem go i uszczelniłem otwór najlepiej jak potrafiłem. Powiedziałem sobie, że to wszystko, co było konieczne. Mój umysł, oczywiście, nie pozwoliłby na to. Paranoja wkradła się z powrotem do mojego umysłu, jak wyimaginowane pająki, które powiedziały mi, że najechały na moje mieszkanie. Nie minęło wiele czasu, gdy zacząłem słyszeć odgłosy małych, skrzeczących nóżek pająków. Nie minęło pół godziny, gdy zacząłem sprawdzać całe mieszkanie. Po tym skończyło się na odkurzaniu i sprzątaniu całego mieszkania, dwukrotnie. Moi przyjaciele uważają, że cierpię na OCD, ale to nie to. Po prostu nie mogę się powstrzymać od skrupulatnego przeszukiwania mieszkania. Tym razem, jak wiele razy wcześniej, nic nie znalazłam, żadnych pajęczyn, żadnych pająków. Kiedy kładłam się spać, nadal byłam nieco zaniepokojona. To, że nic nie znalazłem, mogło oznaczać, że pająków nie ma, ale równie dobrze mogło oznaczać, że ich po prostu nie znalazłem. Wkrótce moje myśli poszły w innym kierunku. Co z tą dziurą w ścianie? Czy to znaczy, że w środku były pająki? Kładłem się do łóżka, mówiąc sobie, że jestem po prostu głupi. Nie było mowy, żeby pająki mogły kopać, zwłaszcza przez ściany. Mimo to, poczułem znajomy przypływ niepokoju. Moje tętno wzrosło i zaczęło mi się kręcić w głowie, jak wiele razy wcześniej. Musiałem leżeć w łóżku przez co najmniej godzinę, od czasu do czasu drżąc, zanim odpłynąłem w niespokojny sen. Obudził mnie hałas wokół mnie. Kiedy leżałem w łóżku, czułem się tak, jakby ściany wokół mnie ożyły. Trzęsły się i oddychały. Kiedy jeszcze próbowałem zrozumieć, co się dzieje, usłyszałem dźwięk milionów małych, skrzeczących nóżek. Potem ściany pękły, a ja zostałam utopiona pod falą ośmionogich horrorów. W chwili, gdy się obudziłam, zeskoczyłam z łóżka, bijąc się po ciele, zanim zdałam sobie sprawę, że to wszystko było snem. Upadłam na podłogę szlochając, tuląc się do ciała i przeklinając mój mózg za wyczarowanie tego koszmaru. Nie pamiętam, jak długo zajęło mi uspokojenie się. Większość niedzieli była plamą, którą spędziłam wtulona w koce w centrum salonu. Byłem trzęsącym się i drżącym bałaganiarzem. W jednej chwili wmawiałem sobie, że w ścianach nie ma pająków. W następnej nasłuchiwałem najdrobniejszych dźwięków wokół mnie. Nie jestem pewien, czy nawet zjadłem cokolwiek tego dnia. W końcu, musiałem zemdleć z czystego wyczerpania w niedzielę wieczorem. Kiedy obudziłem się w poniedziałek rano, byłem już w większości sobą. Wciąż byłem nieco ostrożny w stosunku do ścian, ale mój atak paniki ustąpił. Chyba mój mózg zdał sobie sprawę, jak głupio było się ich bać. Nieco zmęczony i wciąż roztrzepany upuściłem klucze. Zniknęły za małą szafką w moim przedpokoju. Klnąc na siebie przykucnąłem, aby je odnaleźć. Wyciągnąłem rękę i poczułem dookoła. W tym samym momencie poczułem, że coś się o nią ociera. Krzyknęłam z zaskoczenia i cofnęłam rękę. Szok zamienił się w absolutną panikę, gdy zobaczyłem pająka siedzącego na moim prawym ramieniu. Wrzasnąłem, potrząsnąłem ramieniem, a następnie zacząłem bić w dół w pająka lewą ręką. Wyłem z niego, uderzając raz po raz w ramię, zamachując się, by pozbyć się pająka. W momencie, gdy w końcu upadł na ziemię, tupałem w niego raz za razem. Tylko wtedy, gdy nie pozostało nic poza obrzydliwym grzybem, pognałem do łazienki. Pozwoliłam ciepłej wodzie spłynąć po moim ramieniu, jednocześnie szorując je desperacko ściereczką. W tym momencie zobaczyłam maleńką ranę na moim ramieniu. W pierwszej chwili powiedziałam sobie, że się mylę. To musiał być błąd. Za mocno szorowałem ramię, nic więcej. Po chwili nie mogłem już zdradzić swojego zdania. Nie było żadnych wątpliwości: To było ugryzienie pająka. W momencie, gdy zacząłem atakować pająka, musiał mnie ugryźć. Mój umysł pracował z prędkością błyskawicy. A jeśli to był jadowity pająk? Czy w tej chwili w moich żyłach płynęła trucizna? Prawie natychmiast poczułem się dziwnie. Moje serce zaczęło bić szybciej, a ja poczułam, że brakuje mi tchu. Gdy tylko wyszłam z łazienki, zakręciło mi się w głowie, do tego stopnia, że musiałam na chwilę oprzeć się o ścianę. W przedpokoju przesunęłam przeklętą szafkę, podniosłam klucze i wybiegłam na zewnątrz. Potrzebowałam świeżego powietrza, ale przede wszystkim w pobliżu był gabinet lekarski. Moim ciałem wstrząsały dreszcze i czułem się tak, jakby mój umysł zwalniał. Przez chwilę mój wzrok wydawał się zamazany. Wmówiłem sobie, że to mój niepokój, atak paniki i że muszę się uspokoić. Jednak z tyłu mojego umysłu był ten głos, który pytał mnie: „A co jeśli to trucizna? Co jeśli ten pająk był niebezpieczny? Co jeśli teraz umierasz? Co wtedy, Sandra?” Pierwszą rzeczą, jaką pamiętam po tym wydarzeniu, jest miotanie się w przód i w tył w gabinecie lekarskim. Pielęgniarka podchodziła do mnie, pytając, co mi jest i mówiąc, żebym się uspokoiła. Nie mogłem jednak ustać w miejscu. Gdy tylko się zatrzymywałam, moje serce przyspieszało, oddychanie stawało się trudniejsze, a ręce i nogi zaczynały mnie mrowić. Nie, musiałam się ruszać. Dopiero po chwili byłam w stanie wykrzyczeć jej, że ugryzł mnie pająk. Trzeba było kilku chwil, żeby zrozumiała, co się dzieje. Potem wróciła i dała mi mały zastrzyk. Powolnym i miękkim głosem wyjaśniła, że wszystko będzie dobrze. Nic złego mi się nie stanie. Posadziła mnie i zapytała, czy pamiętam coś o pająku, na przykład ślad na niej. Powiedziałam jej, że nie sądzę. Kilka minut później przyszedł do mnie lekarz. Zapewnił mnie, że w Niemczech nie ma czegoś takiego jak jadowite pająki, przynajmniej nie te śmiertelne. Powiedział mi nawet, że te, które rzeczywiście są jadowite, rzadko widuje się w naszej okolicy, jeśli w ogóle. Przyglądnął się tylko krótko mojej ręce, uśmiechnął się i powiedział, że nic jej nie dolega. Rana była niewielka i wyglądało na to, że sam ją tylko zadrapałem. Nie było śladu trucizny. Przepisał mi rodzaj maści, która pomogłaby w leczeniu rany i utrzymaniu jej wolnej od infekcji. To, o co był bardziej zaniepokojony, to mój stan psychiczny. Zapytał mnie, czy chodzę do psychiatry i czy często miewam takie epizody jak ten. To wcale nie było normalne, nawet biorąc pod uwagę moją arachnofobię. Nienawidziłam tego typu rozmów od czasów, gdy jako mała dziewczynka moja mama ciągnęła mnie od jednego psychiatry do drugiego. Zrobiłam kilka wymówek, wyrwałam mu z rąk przepis na maść i wyszłam. Po zaopatrzeniu się w maść w pobliskiej aptece wróciłam do domu. Gdy otworzyłam drzwi mieszkania, wcale nie czułam się jak w domu. Czułam się tak, jakby to miejsce zostało zaatakowane przez niewidzialnego wroga, który czaił się w cieniu. Poszłam w kierunku mojej łazienki, przeskanowałam każdą powierzchnię, a następnie zamknęłam za sobą drzwi. Kiedy poczułam się bezpiecznie, zaczęłam podawać maść. Wiem, że użyłem jej za dużo, a bandażowanie ręki było śmieszne. Mimo to, pomogło mi się uspokoić, przynajmniej trochę. Kiedy nadal nie byłem w stanie uspokoić się do południa, zadzwoniłem do mojej przyjaciółki Lisy. Byłem pacing przez moje mieszkanie, jak czekałem na nią, aby odebrać. Lisa i ja znamy się od zawsze. Zaprzyjaźniłyśmy się jeszcze w gimnazjum i od tamtej pory spędzamy razem czas. Nawet chodzimy razem na uniwersytet. Ona i ja nie mogłyśmy się bardziej różnić. Lisa jest wesołym, wychodzącym z domu typem, podczas gdy ja jestem niespokojnym introwertykiem. Jedyną rzeczą, która nas łączyła było to, że obie paliłyśmy trawkę. W chwili, gdy odebrała, zapytałam ją, czy ma coś, co mogłoby mi pomóc się uspokoić. Może zioło, a może coś innego, coś trochę mocniejszego. Wiedziałem, że Lisa ma sposób na zdobywanie rzeczy. Na początku śmiała się z mojego szału z powodu zwykłego ukąszenia pająka. Kiedy jednak opowiedziałem jej o swojej reakcji, Lisa spoważniała. Powiedziała, że przyjdzie później i przyniesie coś, co na pewno pomoże. Zostałem w łazience jeszcze przez chwilę, ale w końcu zaryzykowałem powrót do salonu i laptopa. Na początku wszedłem na YouTube, włączyłem jakąś muzykę i obejrzałem kilka przypadkowych filmów. Wkrótce ciekawość wzięła górę i poszukałam informacji o ukąszeniach pająków. O Boże, jakie obrazy znalazłam. Nigdy nie byłam jedną z tych osób, które mogą patrzeć na gore, ale to co tam zobaczyłam… Nie jestem pewna, co to było. Może to była zakażona rana albo coś? Jedna rzecz, którą przeczytałem, sprawiła, że zamknąłem pokrywę laptopa w jednej chwili. Przeczytałem, że pająki mogą składać jaja pod ludzką skórą. „To bzdura!” powiedziałam na głos.„To miejska legenda i nic więcej. Nie ma czegoś takiego. A nawet jeśli, to jestem w Niemczech, nie ma mowy, żebyśmy mieli coś takiego tutaj.” Kiedy Lisa zadzwoniła do drzwi, prawie podskoczyłem. „Jezu, co się z tobą dzieje?” zapytała w momencie, kiedy otworzyłem drzwi i mnie zobaczyła. „Czy pająki mogą składać jaja pod ludzką skórą?” „Co do cholery Sandra? Co zrobiłaś, obejrzałaś jakiś gówniany horror czy coś?” „Nie, czytałam rzeczy w internecie, i-„ „O Boże,” odcięła mnie podnosząc rękę, „to jest jeszcze gorsze. Nie. Czytać. O. Rzeczach. Na. Internecie. Internet. Okay?” „Tak, ale co jeśli-„ „Żadnych ale! Zawsze znajdziesz najgorsze przypadki w sieci. Mówię zupełnie poważnie. Uderzenie w ramię? Potrzebujesz amputacji. Lekki ból głowy? Zawroty głowy? Guz mózgu. To zawsze to samo. Zasada numer jeden, Sandra, zwłaszcza dla ciebie, nigdy nie wpisuj żadnych objawów w internecie.” „Wiem Lisa…” „Jesteś w porządku głuptasie, uspokój się, dobrze? Jezu, jesteś dzisiaj w rozsypce.” Lisa została na prawie dwie godziny. Starała się jak mogła, aby opowiedzieć mi kilka zabawnych historii, aby oderwać mój umysł od rzeczy. To pomogło, przynajmniej na trochę. W końcu przyniosła mi nieoznaczony pojemnik z tabletkami. Powiedziała mi, że to tabletki przeciwlękowe, które dała jej przyjaciółka. „Znokautują cię natychmiast, więc uważaj z nimi”, powiedziała z uśmiechem. Powiedziałem sobie, że poczekam do wieczora. Jeśli naprawdę mnie znokautują, była to szansa, żeby choć raz dobrze się wyspać. Włączyłem losowy program Netflixa i próbowałem się zrelaksować. Podczas gdy oglądałem ładną obsadę licealistów rozmawiających o nastoletnich problemach, mój umysł zaczął błądzić. Te rzeczy, które czytałem. Czy one mogą być prawdziwe? Zdjęłam bandaże z ramienia, żeby na nie spojrzeć. Bałam się tego, co znajdę i zadrżałam, zanim zdjęłam ostatnią warstwę. Przez chwilę w mojej głowie znów pojawił się jeden z makabrycznych obrazów, które widziałem. To, co zobaczyłem, było zupełnym przeciwieństwem. To była malutka, prawie niewidoczna opuchlizna. Nie było w nim nic strasznego. Prawie się roześmiałam, gdy to zobaczyłam. Gdy nacisnęłam ją trochę, wypłynęło trochę krwi i trochę szczypało, ale nie było w tym nic dziwnego. Zacząłem drzeć w rogu skóry na trochę. Jedyne co to zrobiło to sprawiło, że bardziej szczypało i zwiększyło krwawienie. Po chwili musiałem się zmusić, żeby przestać. Spojrzałem na to, co wcześniej było małą raną, a teraz było prawie dwa razy większe. „Przestań się z tym bawić, idioto” – powiedziałem do siebie. Podczas zakładania bandaży postanowiłem wziąć jedną z tabletek Lisy. W przeciwnym razie mógłbym znowu zacząć się z nią bawić. Wyciągnąłem jedną, połknąłem ją i schowałem pojemnik z powrotem do kieszeni. Tyle o czekaniu do wieczora, pomyślałem. Minęło jakieś pół godziny, ale zacząłem się uspokajać i wkrótce poczułem się spokojny, prawie zmęczony. Pamiętam, że nic nie jadłem z powodu całego mojego niepokoju, ale jedyne o czym mogłem myśleć to położyć się i odpocząć. Powiedziałam sobie, że zdrzemnę się i zjem coś, gdy tylko się obudzę. Nie jestem pewna, kiedy dokładnie zasnęłam, ale była już noc, gdy obudziłam się ponownie. Byłam cała spocona i cierpiałam na okropny ból głowy. W momencie, gdy poruszyłam się w łóżku, poczułam się wyczerpana i gorąca, prawie jakbym się paliła. Przebyłam drogę do apteczki w łazience i wzięłam trochę Ibuprofenu, aby zwalczyć ból głowy. W momencie, gdy miałam wrócić do sypialni, zauważyłam coś dziwnego. Na początku myślałam, że coś mi się przywidziało, ale potem zobaczyłam coś dziwnego na moim ramieniu. Wyglądało to tak, jakby pod bandażami znajdował się guzek, cały spuchnięty. Gdy się w niego wpatrywałam, do mojego umysłu wkradło się wspomnienie snu. W tym śnie miałem… nie, coś było ze mną nie tak. W momencie, gdy zobaczyłem guzek na ramieniu, pamięć zalała mój umysł. Śniłem o pająkach w moich rękach i nogach, które zjadały mnie żywcem. Przylgnęłam do zlewu, prawie wymiotując. Wzięłam jeszcze jedną tabletkę Lisy i powiedziałam sobie, że powinnam wrócić do łóżka, ale nie mogłam. Nie mogłam nic na to poradzić. Zerwałam bandaże z ramienia i znalazłam poniżej guzek. Był to niemalże rodzaj gigantycznego, pulsującego pęcherza. Zakrztusiłem się, a kiedy przyjrzałem się bliżej, zobaczyłem, że coś porusza się w jego wnętrzu, pod skórą. Wrzasnąłem. To nie mogło być to. To nie mogło być. W drodze do kuchni prawie wpadłam na framugę drzwi. Miałam ciemne plamy przed oczami, gdy biegłam korytarzem i w momencie, gdy znalazłam się w kuchni, osunęłam się na podłogę. Czułam zawroty głowy, a całe moje ciało zdawało się teraz pulsować. W chwili, gdy mogłam się znów poruszyć, chwyciłam za nóż z lady. Dwa razy prawie wyślizgnął mi się z ręki, podczas gdy ja wpatrywałem się w obrzydliwe zgrubienie na moim ramieniu. Coś zdecydowanie poruszało się wewnątrz niego. Nie wahałem się ani chwili, zanim naciąłem go. Ból był o wiele gorszy niż myślałem. Kiedy krew spływała ciepłymi strumieniami po moim ramieniu, zobaczyłem coś innego, coś znacznie, znacznie gorszego. Najpierw były to małe białe rzeczy, które zalewały mnie krwią. Potem zobaczyłam małe pajączki, które wypełzły z mojego ciała. Nóż zgrzytnął mi z ręki, a ja mogłam tylko wpatrywać się w niego z przerażeniem i niedowierzaniem. Krew, jaja i oczywiście małe pajączki, które zniknęły pod skórą i ponownie wpełzły w moje ciało. Zwalczyłem się, włożyłem rękę do zlewu i zalałem ją gorącą wodą. Zacisnęłam zęby, ale wkrótce mogłam tylko krzyczeć z bólu, gdy gorąca woda parzyła moje ramię. Miałem nadzieję, nie, modliłem się, że to zmyje lub spali wszystkie te maleńkie pajączki. Po długiej minucie prawie nie do zniesienia bólu, zatrzymałem się i spojrzałem na ramię ponownie. Nadal się ruszało, a ja mogłem dostrzec maleńkie tunele wewnątrz mojego ciała. Jeszcze raz użyłem noża, tym razem do głębszego cięcia. Po chwili nie czułem już nawet bólu. Byłem cały w poświęceniu. Poświęcenie dla znalezienia pająków wewnątrz mojego ramienia. Im więcej ciąłem, tym więcej tuneli zdawałem się odkrywać. Ostrożnie wyciąłem zainfekowane ciało. Maleńkie kawałki mięsa i kawałki skóry wypadały z mojego ramienia na ziemię. Widziałem jaja, pająki, tunele. Dopiero gdy byłem pewien, że nic z tego nie zostało, przestałem. Do tej pory trząsłem się z bólu i wyczerpania. Całe moje ciało było zimne, spocone i mrowienie. Zakładanie bandaży z powrotem było niczym innym jak torturą. Moje prawe ramię było teraz niczym innym jak gorącą, pulsującą masą bólu. Zemdlałem co najmniej raz, gdy zakładałem bandaże z powrotem. W kółko je zakładałem. Kiedy już to zrobiłem, zauważyłem głęboką strużkę, którą zostawiłem w moim własnym ramieniu. Poczułem się chory, niespokojny i przerażony, kiedy zdałem sobie sprawę z tego, co zrobiłem. Nadal krwawiłem, ale czy sparzenie własnego ciała w jakiś sposób zmniejszyło krwawienie? Nie miałem pojęcia. Walczyłem z powrotem do sypialni. Moje ramię bolało tak bardzo, że było to nierealne. Każdy krok, do diabła, nawet najmniejszy ruch wysyłał fale bólu przeze mnie. Po powrocie do sypialni nie mogłem pomóc, ale myślałem o pająkach ponownie. Co jeśli one nadal są we mnie? Czy to możliwe? Co by było, gdyby właśnie teraz pełzały przez moje ramię, drążąc swoje tunele głębiej w moim ciele? W tym momencie poczułem kolejny przypływ niepokoju i paniki i wziąłem kolejną tabletkę Lisy. Po tym, leżałem w łóżku przez co najmniej godzinę, ale nie mogłem zasnąć. Był ból, ale była też inna myśl. Co jeśli ten pająk naprawdę przyszedł z wnętrza ściany? Co jeśli ten pająk przekopał się przez ścianę, żeby się tu dostać? To byłoby takie łatwe dla jego młodych, aby przekopać się przez ciało, prawda? O Boże, a co jeśli faktycznie mam rację? Wciąż leżąc w łóżku, przy słabym świetle lampy obok mnie, zacząłem jeszcze raz zdejmować bandaże. Były mokre, lepkie od na wpół zaschniętej krwi i prawie przyklejone do mojego ciała. Czy znowu będą pająki? Proszę, niech ich nie będzie, proszę, modliłem się. To, co odsłoniłem, było niczym innym, jak makabryczną plątaniną zakrwawionego ciała i białawych, spieczonych skrawków skóry. Nie było tam żadnych tuneli, jaj ani pająków. Nie było nic. Siedziałem tam drżąc. Czy coś mi się przywidziało? Czy po prostu zobaczyłem coś, czego nie było, a potem zrobiłem wszystko… to? Już nie wiedziałem. Położyłem się znowu, ale ledwo zamknąłem oczy, gdy poczułem swędzenie na nodze. Serce zabiło mi szybciej, a ja się obudziłem. Czy dotknąłem tego przed chwilą, czy to było coś innego? Włączyłem lampkę nocną i prześwietliłem nogę. Było tam, z boku mojego uda, kolejny guzek. Nie mów mi… o Boże. Co do diabła, co do diabła, co do diabła! Nie ma mowy! W momencie, gdy go dotknęłam, poczułam ruch pod nim. Długie, bolesne minuty zajęło mi dojście do kuchni. Tym razem cięłam bez zastanowienia. Sprowadziłem nóż w dół, a w momencie, gdy skóra się rozerwała zaczęły wylewać się ze mnie pająki. Próbowałem je uderzyć i odepchnąć, zanim zdążą ponownie zagłębić się w moim ciele, ale one po prostu… zniknęły? Czy kiedykolwiek były? A co jeśli w mojej nodze nie ma pająków? Mam gorączkę, prawda? A co jeśli to sen? Czy to wszystko jest w ogóle realne? Ale co jeśli? Jestem taki spocony i swędzi mnie wszystko. Moje ciało drży i zaczynam czuć się zdrętwiała. Czy idą po moje nerwy? Co jeśli zrobią to tak, że już ich nie poczuję? Czy zawsze było tu tak zimno? Dlaczego nie ma już bólu? Piszę to już od jakiegoś czasu. Wciąż mam nóż i wciąż kopię. Wokół mnie pot, zaraz nie, krew? Od czasu do czasu widzę jeszcze pająki. Zawsze, gdy to robię, tnę. Czuję, że powoli mi ich przybywa. Większość z nich jest w mojej prawej nodze. Więc byłem zajęty. Kopiąc i pisząc. Czuję, że niewiele z nich już zostało. To mrowienie w mojej nodze jest prawie minione teraz. Teraz już prawie szukam ich na oślep. Tnę tu i tam, na chybił trafił. Mój wzrok stał się zbyt zamazany, by widzieć je wyraźnie. Wyciąłem tak wiele. Tyle pracy. Tak bardzo zmęczony. Skóra jest cała poplątana i w paski. Krew wciąż niesie je do przodu. Jest jej teraz tak dużo, ale to chyba dobrze, prawda? To znaczy, że wielu z nich nie ma już w moim ciele, prawda? Nie mogę już myśleć zbyt jasno. Jestem trochę zdezorientowany i wyczerpany, zmęczony. Myślę, że odpocznę trochę. Myślę, że odpocznę trochę.